قالَ أَميرُالمُؤْمِنينَ عَلِىُّ بْنُ أَبيطالب(عليه السلام):
الزّاهِدُ فِى الدُّنْيا مَنْ لَمْ يَغْلِبِ الْحَرامُ صَبْرَهُ، وَ لَمْ يَشْغَلِ الْحَلالُ شُكْرَهُ.
زاهد در دنيا كسى است كه حرام بر صبرش غلبه نكند، و حلال از شكرش باز ندارد.
لقمان حكيم:
«عَلَيكَ بِقَبُولِ المَوعِظَةِ وَالعَمَلِ بِها فَإِنَّها عِندَ المُؤمِنِ أَحلى مِنَ العَسَلِ الشَّهدِ وعَلَى المُنافِقِ أَثقَلُ مِن صُعُودِ الدَّرَجَةِ عَلَى الشَّيخِ الكَبيرِ»
موعظه را بپذير و به آن عمل كن، زيرا موعظه نزد مؤمن از عسل ناب شيرين تر است و براى منافق از بالا رفتن از پله بر پير مرد كهنسال دشوارتر است.
اعلام الدين، ص79
1- يادها رفتند و ما هم ميرويم از يادها. كي بماند برگ كاهي در ميان بادها
2- دوست داشتن كسي كه لايق دوست داشتن نيست اسراف محبت است
3- نگاه ما به زندگي و كردار ما تعيين كننده ي حوادثي است كه بر ما مي گذرد
4- هيچوقت نمي‌توانيد با مشت گره كرده ، دست كسي را به گرمي بفشاريد
1-هرگز از كسي كه هميشه با من موافق بود چيزي ياد نگرفتم
2- خطا كردن يك كار انساني است امّا تكرار آن يك كار حيوانيست
3- دستي را بپذير كه باز شدن را بهتر از مشت شدن آموخته است
4- تنها موقعي حرف بزن كه ارزش سخنت بيش از سكوت كردن باشد
5- هيچ زمستاني ماندني نيست...حتي اگر تمام شبهايش يلدا باشد
6- مرد بزرگ، كسي است كه در سينۀ‌خود ، قلبي كودكانه داشته باشد
7- سقف آرزوهايت را تا جائي بالا ببر كه بتواني چراغي به آن نصب كني